اولین بمب اتم با هدف کشتار انسان‌ها، در تاریخ ۶ آگوست ۱۹۴۵، شهر هیروشیما در ژاپن را مورد هدف قرار داد. سه روز بعد، یک بمب دیگر روی شهر ناکازاکی افتاد. مرگ و میر و خرابی های به بار آمده توسط این سلاح ها بی سابقه اند.
با اینکه این اتفاقات در ژاپن تاثیر زیادی در جریان جنگ جهانی دوم داشتند، اما از آن ها به عنوان آغازگر جنگ سرد بین ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی یاد می شود. بین سال‌های ۱۹۴۵ و اواخر ۱۹۸۰، هر دو طرف پول زیادی را در سلاح های هسته ای سرمایه گذاری کردند و بیشتر به دلیل جلوگیری از وقوع جنگ، انبار‌های خود را توسعه دادند. تهدید مورد هدف بمب قرار گرفتن و به وجود آمدن خرابی های فاجعه بار، بر همه غلبه کرده بود. دولت به ساخت پناهگاه در شهر و مردم به حفر آن در حیاط های پشتی خانه هایشان پرداختند.
در سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ رفته رفته از تنش ها کاسته شد. سپس، دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ تخریب شد و ۲ سال بعد، دولت اتحاد جماهیر شوری سقوط کرد. جنگ سرد رسما خاتمه یافت. با توسعه روابط بین دو کشور، به تدریج تعهدی مبنی بر محدود کردن زرادخانه های اتمی شکل گرفت و معاهدات دیگری که عملی شدن آن‌ها تا فوریه سال ۲۰۱۱ نیز ادامه داشت دنبال شد. هدف پیمان کاهش اسلحه های استراتژیک جدید، مانند نسخه های قبلی آن، این است که اسلحه‌های استراتژیک را بیشتر کاهش داده و محدود کند. در کنار دیگر اقدامات، این پیمان خواستار محدودیت در مجموع ۱۵۵۰ کلاهک هسته‌ای بود.
متاسفانه با وجود کناره گیری موقت روسیه و ایالات متحده از این عرصه، تهدید جنگ اتمی هنوز باقیست. در حال حاضر، ۹ کشور می‌توانند کلاهک های هسته ای را به وسیله موشک های بالیستیک ارسال کنند. حداقل ۳ تا از این کشور ها (ایالات متحده، روسیه و چین)، می‌توانند هر هدفی را در هر جای دنیا مورد اصابت قرار دهند. بمب هایی که ژاپن را مورد اصابت قرار داد، قطعا در مورد قدرت تخریب، حرفی برای گفتن در مقابل اسلحه‌های امروزی ندارند. در سال ۲۰۰۹، کره شمالی توانست یک سلاح هسته‌ای با قدرت بمب اتمی که هیروشیما را نابود کرد با موفقیت آزمایش کند. انفجار زیزمینی آن به قدری قوی بود که زلزله‌ای با قدرت ۴.۵ در مقیاس ریشتر ایجاد کرد.
در حالی که چشم انداز سیاسی جنگ افزار هسته‌ای در طی سال‌ها به طور قابل توجهی تغییر کرده است، علم خود سلاح -پروسه اتمی که باعث آزاد شدن انرژی میشود- از زمان انیشتین شناخته شده بود.
